W wieku 28 lat Dame Harriet Walter była jedyną kobietą na scenie

W serii pytań i odpowiedzi Bustle's 28, kobiety sukcesu opisują dokładnie, jak wyglądało ich życie, gdy miały 28 lat – co nosiły, gdzie pracowały, co je stresowało i co, jeśli w ogóle, robiłyby inaczej.

Jest tak głęboko w moim DNA, że ludzie, którzy mnie osądzają, to mężczyźni, mówi brytyjska aktorka Dame Harriet Walter, która w 1978 roku skończyła 28 lat. Frank Rich , Michael Billington , oraz Benedykt Słowik . Czy to było trudne? To była norma, mówi Zoom z Nowego Jorku, dokąd przyjechała na ślub. Autorytet był męski. Wyrok był męski. Jeśli były kobiety, filtrowały męski osąd. Zaakceptowałem ich kryteria jakotenkryteria, a teraz oczywiście Frank Rich jest przytulnym producentem naDziedziczenie. Nie mogę uwierzyć, że był Rzeźnik z Broadwayu , ale tam jesteś.

Jej recenzje były wtedy znakomite — cynkowanie (Bogaty), robi wrażenie (Słowik), niezwykły (Rich, ponownie) — i nadal są, chociaż nie czyta ich z taką wagą. Jest zupełnie inaczej [teraz], mówi. Istnieje diaspora, w mediach społecznościowych, w blogach. Każdy może powiedzieć wszystko, a uzyskanie opinii jest zbyt wyczerpujące. W wieku 71 lat Walter zasłużył na prawo do ich ignorowania. Jej twórczość teatralna jest legendą — jest… wygrał Oliviera i został nominowany do Tony — ale ci z młodszego pokolenia prawdopodobnie rozpoznają ją jako Dashę zZabijanie Ewy, czyli matka Rebeki wTedzie Lasso,lub Lady Caroline zDziedziczenie, nawet jeśli te role były łatwe. Chciałabym zrobić coś bardzo złożonego na ekranie, mówi. Nadal jestem ambitny, aby robić pewne rzeczy, których jeszcze nie zrobiłem.

W wieku 28 lat życie Waltera było bardzo skomplikowane poza ekranem. Jej siostra była w ciąży i wtedy zdała sobie sprawę, że jej miesiączki ustały. Następnie zdiagnozowano u niej anoreksję, choć przypisuje jej żarłoczne zaangażowanie w pracę, aby ją przeciągnąć.

Co pamiętasz ze swojego życia w wieku 28 lat?

Cóż, to był właściwie punkt zwrotny. [Byłem] naprawdę późnym starterem; Zostałem odrzucony przez pięć z pięciu szkół teatralnych, kiedy pierwszy raz spróbowałem, gdy miałem 18 lat. A potem wróciłem rok później i oczywiście byłem trochę bardziej dojrzały i trochę bardziej pewny siebie, i dostałem się. A potem spędziłem pierwsze pięć, a nawet sześć lat mojej kariery, robiąc to, co naprawdę chciałem wtedy robić, czyli teatr polityczny i społeczny, co oznaczało kiepski teatr z tyłu furgonetki. Zrobiłeś wszystkie rekwizyty, zrobiłeś wszystkie kostiumy i zarobiłeś wpływy z kasy podzielone przez liczbę z was.

W jakich sztukach grałeś wtedy?

Nie było wiele części dla kobiet [wtedy]. Były to małe, dzielne gospodynie domowe i sentymentalne umierające kobiety. Ale około 28 zrobiłem ten wspaniały program, który nazywał sięFilantropi w Ragged Trousers,o początkach ruchu związkowego. Zdecydowali, że powinienem zagrać ucznia. Całe życie obserwowałem chłopców, ponieważ chciałem być chłopcem, kiedy byłem dzieckiem. Nie ma na to żadnego nagrania filmowego, więc mogę powiedzieć, że był to jeden z moich lepszych występów w życiu. Wyciągnąłem z tego agenta i dostałem kolejną pracę, czyli robienie filmu dla telewizji napisany przez Iana McEwana o Alanie Turingu zwanymGra imitacji.Pamiętam moje 28. urodziny [na planie] w stołówce z Richard Eyre .

W twojej książce Buty innych ludzi , mówisz o tym, że nie chcesz być obsadzony jako szykowna dziewczyna, ale wDziedziczenie,grasz całkiem szykowną angielską damę. Co cię interesowało w tej roli?

Cóż, słusznie unikałam tego na początku, ponieważ mogłabym z łatwością zagrać eleganckie dziewczynki na scenie West Endu i nie miałabym nawet tak interesującej kariery. Po drugie, zrobiłem dużo Szekspira, [i] nie jest to punkt definiujący w Szekspira. Kiedy w końcu zostałam obsadzona jako szykowna dziewczyna w serialu telewizyjnym, nie mogłam sobie przypomnieć, jak szykowni ludzie mówią. Musiałem iść do mojej siostry i matki i odzyskać swój akcent, ponieważ byłem wszędzie. Nie podpisuję się też pod stereotypami ludzi szykownych. Ostatnio grałem paru okropnych ludzi posh, ale grałem też kilku fajnych ludzi posh.

kto robi nick, kończy z kawalerem

Jak myślisz, do jakiego obozu wpada lady Caroline?

Jest uszkodzona, a nie zimna i okropna. Dla mnie dorastała jako samotne dziecko w bardzo mroźnym, arystokratycznym wiejskim chłodni, gdzie nikt nie wiedział, jak okazywać uczucia. W większości była wychowywana przez nianię, a życie było dość nudne. Więc kiedy miała szansę uciec i dostać się na scenę narkotykową, co zrobiła, a potem pojechać do Ameryki, uczyniłem ją organizatorką imprez w Nowym Jorku, a potem spotyka Logan Roy a ona myśli: Wow, za takie pieniądze mogę żyć tak, jak chcę. Ma też bardzo, bardzo, bardzo mały próg nudy. Nie jest strasznie paskudna; jest przyjemna, paskudna.

A jeśli chodzi o sposób, w jaki traktuje swoje dzieci, była scena wycięta z pierwszego sezonu, w której Kendall mówi do Caroline , spotykałam się z psychiatrą i mówi, że powinnam powiedzieć: „Wybaczam”. Chcę, żebyś wiedziała, że ​​ci wybaczam. Tak więc ta scena [w sezonie 2], w której nie zajmuje się problemami Kendall i znika przy śniadaniu następnego dnia, ma przeczucie, że jeśli Kendall zamierza z nią porozmawiać, będzie psychoanalizował ich związek i dawał jej twardość. czas o tym, jak złą matką była.

Krótko wspomniałeś w swojej książce, że zdiagnozowano u Ciebie anoreksję pod koniec lat 20. Gdybyś miał teraz porozmawiać z 28-letnią Harriet, poleciłbyś jej terapię?

Prawdopodobnie bym to zrobiła, chociaż nie sądzę, żeby anoreksja była łatwa do zrozumienia. To znaczy, nawet teraz tego nie robię, bo ludzie mówią do mnie: Czy możesz pomóc mojej córce lub wnuczce? i naprawdę nie mogę, nawet teraz. Dzieje się tak wiele rzeczy. I oczywiście osoba, którą widziałem, nie była psychologiem. Osoba, którą widziałem, to lekarz ogólny, który w tamtych czasach nie miał [dużo] wiedzy; o ile wiedziałem, nie było nawet wyrażenia o nazwie zaburzenia odżywiania. A więc jego teoria była taka, żeby się podkręcić i coś zjeść. Ale myślę, że byłem na krawędzi, by sam z tego wyjść. Powiem ci, co mnie z tego wyciągnęło, to praca.

chłopiec morgana spotyka świat

Tak samo było ze mną. Pamiętam, że mój tata po prostu mówił: „Musisz się tym zająć”.

To znaczy, prawdopodobnie jest to niemodne, ponieważ uważam, że powinniśmy poznać siebie i analizować. Naprawdę powinniśmy być ze sobą szczerzy. Ale jednocześnie odkryłem, że ta niewielka porada, jaką kiedykolwiek zrobiłem, sprawiła, że ​​​​byłem zbyt obsesyjnie na punkcie siebie, podczas gdy tak naprawdę musiałem wyjść, spojrzeć na świat i zainteresować się innymi ludźmi. To, co powstrzymało mnie od obsesji, to praca i trudność w utrzymywaniu kłamstwa, ponieważ trzeba dużo kłamać, na przykład: „Och, już jadłem”. Dziękuję Ci. Robienie tego przez kilka lat w zespole teatralnym jest dość trudne. I w końcu tęsknisz za tym, żeby ktoś powiedział: „Spójrz, daj sobie spokój”. Zjedz posiłek.

Czy chciałeś wyjść za mąż w wieku 28 lat?

Och, to jest dobre. Myślę, że poproszono mnie o małżeństwo tylko raz w tamtych czasach, kiedy miałam około 20 lat. I byłam w nim bardzo zakochana, ale powiedziałam, że małżeństwo to dla mnie brzydkie słowo. Pamiętam, że powiedziałem to tylko dlatego, że wszyscy w mojej rodzinie się rozwiedli, a ja po prostu nie wierzyłem w tę instytucję. I te słowa powróciły, aby mnie prześladować, ponieważ myślę… nie ta konkretna osoba, ale jest to obszar mojego życia, którego nie jestem pewien, na przykład, czy chciałem mieć dzieci? To są wszystkie pytania, na które nie mogę tu siedzieć i absolutnie powiedzieć, że znam odpowiedź. Zawsze było to trochę bardziej problematyczne. I wiem, że mówią, że musisz być ze sobą szczery. Nie wiem, na ile byłem ze sobą szczery.

Kiedy miałam 28 lat, byłam w szczęśliwym związku, w którym byłam od około czterech lat, i trwaliśmy przez kolejne cztery lata i do dziś jesteśmy przyjaciółmi. Ale wiedziałem, że nie chcę wyjść za mąż i mieć jego dzieci. I to w końcu zakończyłem. Po prostu nie byłem gotowy. A potem myślę, że to, co dzieje się z wieloma kobietami, jest słuszne pod koniec mojej trzydziestki i wczesnych lat czterdziestych, to było, jeśli kiedykolwiek [moment] pomyślałem: O Boże, naprawdę powinienem mieć dzieci. Z pewnością pod koniec lat 20. odkładałem, odkładałem, odkładałem.

A moja starsza siostra zaszła w ciążę, gdy miałam 28 lat. I wtedy poszłam do lekarza, bo nie miałam miesiączek. I tak wyszło całe to anorektyczne. Ale to był bardzo wyzwalacz. Och, moja siostra zaszła w ciążę, a ja nie mam miesiączek. Jak mam kiedykolwiek zajść w ciążę? Więc to musiało być w moim mózgu. Ale myślę też, że wyszło mi to we właściwy sposób, że podróż, którą musiałem odbyć, to wykonać dużo pracy przez aktorstwo, pracować nad sobą przez aktorstwo, dorastać przez aktorstwo i spotykać się ze wszystkimi moimi związkami miał przez aktorstwo.

To dziwnie uspokajające, gdy słyszę jako 33-latek, który jest przerażony małżeństwem.

Naprawdę? Kocham młodych ludzi i cały czas z nimi pracuję, mam siostrzeńców i siostrzenice, od których otrzymuję dużo pożywienia. Ale prawdopodobnie byłabym okropną matką. Nie wiem.

Jak myślisz, co twoje 28-letnie ja pomyślałoby o sobie dzisiaj?

Nie uwierzyłaby w to, co stało się z moim życiem. Myślę, że pomyślałbym: dzięki Bogu, że nadal to robisz. Jak niesamowite, że robiłeś to, co chciałeś robić przez 45, 50 lat. Co jeszcze bym pomyślał? Po prostu pomyślałbym, że nadal byłbym ambitny, aby robić pewne rzeczy, których jeszcze nie zrobiłem.

podpisuje, że pierwsza randka poszła dobrze

Jakie są te ambicje, które wciąż Cię trapią?

Cóż, myślę, że chciałbym zrobić coś bardzo złożonego na ekranie. Oczywiście, jeśli grasz rolę epizodyczną, musisz być rozpoznawalny, ponieważ w opowiadaniu historii: O tak, to ona. Jeśli grasz główną rolę lub jedną z bardziej centralnych ról, od sceny do sceny, możesz pokazać złożoność istoty ludzkiej. I jestem zdeterminowany, aby pokazać, że z wiekiem nie stajemy się mniej skomplikowani.

Czy był ktoś, kogo znałeś pod koniec lat 20., kto zrobił karierę, o której marzyłeś?

Będziesz się śmiać, ale zwróciłem uwagę mniej więcej w tym samym czasie co Meryl Streep. I tak ją obserwuję, oczywiście nie z żadną rywalizacją, tylko ze świadomością, że okoliczności mogą sprawić, że coś się wydarzy. Oczywiście jest geniuszem i nie zamierzam się do niej porównywać, ale była spóźniona. Miała około 30 lat, kiedy trafiła do wiadomości. Do tego czasu robiła fantastyczną pracę teatralną.

I przypuszczam, że jest trochę zazdrości, o której myślałem, że [w Wielkiej Brytanii] nie mieliśmy w tamtych czasach przemysłu filmowego. Mieliśmy bardzo silną kulturę telewizyjną i bardzo dobrzy pisarze, technicy, reżyserzy filmowi i ludzie zajmujący się oświetleniem byli wszyscy w telewizji. I nadal mamy [przemysł filmowy], który bardzo mocno wisi na włosku przemysłu amerykańskiego. Ale myślę, że wyeksponowanie niektórych prac, które wykonałem w telewizji, gdyby to był rozmiarŁowca jeleniMogłam być Meryl Streep i mogłam mieć troje dzieci i stać mnie na nianię. Ale nie ma dwóch takich samych karier i jestem bardzo szczęśliwy, że miałem tę, którą miałem.

Ten wywiad został zredagowany i skondensowany dla jasności.